Blogsitemize hoş geldiniz!

Blogsitemize hoş geldiniz. Bu blogsitede resimlerimizi ve yazılarımızı dostlarımızla paylaşmak istiyoruz. İlkin sayfalar bölümünden resim ya da öykü bölümü seçilmelidir. Ya da etiketler bölümünde istenen başlık seçilebilir. Resimler üzerinde bir kere sol tıklayarak resimler büyültülebilir.

2 Haziran 2018 Cumartesi

İlk Öykü Kitabım: Ali'nin Türkü Defteri

 İlk öykü kitabım “Alinin Türkü Defteri” yayınlandı. Kitap 18 öyküden oluşuyor.
“Ali’ni Türkü Defteri” öykü kitabındaki öyküler genellikle yaşanmış olaylardan yola çıkılarak yazıldı. Sözgelimi “Üç Tekerli Bisiklet” öyküsündeki olaylar bizim evde yaşadığımız olaylar. Hatta bakın öykünün baş kahramanları olan o üç tekerli bisiklet ve sürücüsünün fotoğrafını bile çekmişiz o zaman.
Arka kapağında kitap şöyle tanıtılmış:

ALİ’NİN TÜRKÜ DEFTERİ

Suya, sabuna dokunan öyküler

Bu kitaptaki öykülerinde kitap okumayı sevdirmeyi amaçlayan yazar eğlenceli öyküler sunmaya çalışır. Okurlarını eğlendirmeye çalışırken bir yandan da onların; sorgulayıp, düşünmelerini amaçlar. Bu nedenle öykülerinde toplumsal sorunlarımızdan bazılarına da değinmektedir. Söz gelimi Kurtlu Elma öyküsünde organik ürün, ilaç kalıntısı konuları olaylar içinde gündeme getirilir. Savurgan Çocuk’ta sınırlı olan dünyamız kaynaklarının savurganlık ölçüsüne varan tüketiminden duyulan rahatsızlık dile getirilerek, doğada dengenin bozulmaması için duyarlı olmamız gerektiği vurgulanır. Ispanak İksiri öyküsünde reklam uğruna bir yanlışın insanlara senelerce nasıl yutturulduğuna yer verilir.  Bakış Açısı ve İlk Çok Partili Seçim’de çağımızda anlaşabilmek, birlikte yaşayabilmek için uzlaşma kültürünün ne kadar gerekli olduğuna dikkat çekilir. Ağaç Yaş İken Eğilir ve Ali’nin Türkü Defteri öykülerinde ise eğitim sistemimizdeki bazı çarpıklıkların altı çizilir. 

Tadımlık olarak yukarıdaki resmin öyküsünü görelim.
ÖYKÜ

ÜÇ TEKERLİ BİSİKLET

Eskiden, daha televizyon yok iken akşamları komşular birbirlerine oturmaya giderlerdi. Bir akşam biz de komşumuza oturmaya gittik. Ana, baba bir de üç yaşındaki oğlumuz Özgür.
Komşumuzun da Özgür’le aynı yaşta Umut adında bir oğlu vardı. Biz oturma odasında divanlarda oturup sohbet ettik, çay içtik. Umut’la Özgür de ortada oyuncaklarla oynadılar. Bu arada Umut’un üç tekerli bir bisikleti vardı. Umut ona binip oda içinde köşeden köşeye koşturuyordu. Özgür de arkasına binmeye çalıştı. Oturak dar gelince sığmadı. Arkada tekerlerin miline basarak bindi. Bir süre böyle sürdüler. Çok keyif aldılar. Umut oyuncağını arkadaşıyla paylaşmanın keyfini yaşadı. Özgür ise yeni bir oyuncak ile oynamaktan çok mutlu oldu. Sonra Özgür yalnız bindi. Sürmeyi denedi. Pedalları çeviremedi. Bisikletten indi, elleriyle iterek sürme yolunu denedi. Alet, o şekilde sürünce yürüdü. O şekilde sürmekten bile çok keyif aldı. O kadar emek verdi ki, ter içinde kaldı. Eve dönerken isteklerini sıraladı. Daha “r” seslerini tam söyleyemediği için:
“Ben de bisiklet isteyim!” diyordu. “Tamam” dedik, “alalım.”
“Benim bisikletim kıymızı olsun! Üç tekeyi olsun!” 
Eve geri dönünce terden ıslanmış iç çamaşırlarını değiştirdik. 
Sonraki gün erkenden gittik, kırmızı bir bisiklet aldık. Eve getirdik. Özgür gene bindi ama pedalları çeviremedi. Elleriyle itip sürmeyi tercih etti. Eve gelip giden komşulara bisikletini gösteriyordu.
“Bakın, benim yeni bisikletim vay!” diye övünüyordu. Gelen komşular da onun suyundan gidiyorlardı:
“Çok da güzel imiş. Hem de kırmızı.”
Hasan amcası bir korna getirip önüne taktı.
“Benim oğlanın evde bisikleti yok. Bu gece ben bu bisikleti alıp götürsem nasıl olur?” diye şaka yaptı.
Gülay teyzesi bir nazarlık getirdi, önüne taktı.
El ile iterek bisiklet sürmekten çok keyif alıyordu ama çok yoruluyordu. Baktık kendi kendine olmuyor, yardım ettik. O bisiklete bindi, anası arkadan itti. Böyle yapınca bisikletin pedalları de kendiliğinden dönüyordu. Özgür’ün ayaklarını pedala koyması yetiyordu. Bir süre öyle alıştırma yaptık. Böyle sürüş el ile itmekten daha keyifli oldu.  Bol bol bisikletin zilini çalıp kafamızı şişirdi. Zili sokakta giderken çalması konusunda anlaştık.  O akşam yatmazdan önce bisikletini yatağına bir ip ile bağladı. Biz güldük. O alındı:
“Ne güleysiniz? Ya amcam gece gelip alıysa?”
En sevdiği malını garanti altına almıştı. Sonraki günlerde alıştırmalar devam etti. Bir ara yardımı bıraktık.
“Hadi kendin sür!” dedik. O denedi ama gene pedal çeviremedi. Bisikletten inmedi ama ayaklarını indirip ayaklarıyla yeri iterek bisikleti yürüttü. Bir süre de bisiklet öğrenmeye böyle çalıştı. Akşam evin içinde gündüz iyi havalarda balkonda bisiklet alıştırmaları devam etti. Derken, ana, babanın da yardımıyla pedal çevirme işi başarıldı. Özgür’deki keyfi görmeliydiniz. Pedal çevirme işi yoluna girince sanki yeni bisiklet alınmış gibi gene sevindi. Bu kez eve gelen komşuların önünde bütün hünerlerini göstermeye başlamıştı. Hem pedalları çeviriyor hem de öğünmekten geri kalmıyordu.
“Açılın! Yol veyin! Benim kıymızı bisikletim geliyoy.”
Bisiklet alıştırmalarına o kadar zaman ayırdı ki diğer oyuncakları oynamaya zaman kalmadı. Diğer oyuncaklarını unuttu. Anası da öteki oyuncakları bir poşete toplayıp dolaba koydu.
İyi, güneşli günlerde evin odaları dar geldi, aşağıya evin önüne indiler. Anayola gitmemek şartıyla ev önünde alıştırmalar yapıldı. Bisiklet sürme işi tam pişirildi. Akşam olunca bisiklet tekrar eve çıkarıldı. Alıştırmalar evde devam etti. Bir odadan ötekine gidildi, gelindi. Bisikleti iyi sürmeye başlayınca sırada ne vardır? İyi sürdüğünü herkese göstermek ... İyi sürmek nasıl olur? Hızlı gitmekle(!) Köşeleri hızlı dönmekle(!)
Bir gün eve komşular gene oturmaya geldiler. Özgür buna sevindi. “Bisiklete nasıl biniliymiş, şunlaya biy gösteyeyim.” diye söylendi.
Konuklar, ev sahipleri oturma odasında divanlara oturup sohbete, çay içmeye başladılar. Özgür de gösterisine başladı. Köşeden köşeye hızla sürmeye başladı. Anlaşmamıza uyarak zilini çalmıyordu. Zil yerine ağzıyla araba sesi çıkarıyordu:
“Vuv, vuv, vuuuv! Yol veyin bisikletim geliyoy!”
Anası gene her zamanki uyarısını yapıyordu:
“Oğlum yavaş sür. Hızlı sürersen kaza olur.”
Bisiklet köşeye yaklaşınca frene basıp yavaşlıyor, köşeyi kazasız belasız dönüyordu. Onu izleyenler alkışlarını esirgemediler.
“Çok güzel sürüyorsun! Nerede öğrendin sen böyle güzel sürmeyi?”
O,  bu sözlerden çok keyiflendi. Konuşma yerine gösteri yapmanın daha doğru olacağını düşündü. Daha fazla alkış toplamak için hızlandı köşeye varırken frene basmakta geç kaldı. Yana dönmek için ön tekeri yana kıvırdı. Ama hızını alamayıp yan yattı. Bisiklet de yuvarlandı Özgür de. Özgür ağlıyordu. Hemen davranıp Özgür’ü kaldırdılar.
“Yaralı yeri var mı? Kanayan yeri var mı?” diye araştırdılar. Kan yoktu. Yara bere de yoktu. Herkes çocukla ilgileniyordu. Bisiklete dönüp tanıyan yoktu. Bisiklet yerde yatıyordu. Çocuk hüngür hüngür ağlamaya devam edince onun kolunda ya da ayağında bir kırık aradılar. Gene bir şey bulamadılar. Bu arada çocuğun ağlarken arada bir yerde yatan bisiklete baktığını fark ettiler. Bisikleti alıp tekerleri üstüne kaldırdılar. O anda beklemedikleri bir şey oldu. Çocuğun ağlaması “şıp!” diye kesildi. Hatta çocuk gülümsemeye çalıştı.
“Bozulmamış! Bisikletim kıyılmamış!”
Yerinden kalktı sevinçle bisikletine yapıştı. Sonra binip sürdü.
“Eskisi gibi sağlam!”
Ali Varol

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder